Postnatale depressie, ik werd gegrepen!
Gister avond was Louis Theroux erop, mothers on the edge… Moeders op het randje, het zijn er veel meer dan je denkt. Ik heb het meegemaakt, godzijdank niet zo heftig als de moeders in de aflevering. Toch heeft de aflevering me aangegrepen! Want wat als ik wel over dat randje was gegaan door de postnatale depressie?
Een postnatale depressie
Tegenwoordig maak ik er geen geheim meer van dat ik een postnatale depressie (hierna PND) heb gehad. Ik hoop juist door mijn verhaal te delen, anderen te kunnen helpen. Op het moment van de PND zelf schaamde ik me dood en vertelde ik het liever aan niemand. Dat kon op den duur niet anders, maar het was vreselijk. Waar ik bang voor was gebeurde ook, veroordelende mensen…
- Hoe kan je niet van je kind houden?
- Jullie hebben er zo lang voor gevochten en nu ben je nog niet gelukkig?
- Gewoon doorzetten, het is voor iedereen wennen…
- Elke moeder heeft het moeilijk, je bent echt niet de enige hoor!
- Ga leuke dingen doen en geniet van je gezin!
Sommige opmerkingen staken me recht in het hart, want ja natuurlijk wil ik van mijn ventje houden! Natuurlijk wil ik genieten van een roze wolk! Maar die roze wolk was er niet, de wolken werden donkerder en donkerder…
Een zwarte wolk
In mijn karakter zit het niet om snel op te geven, maar in de loop van de tijd moest dat wel! Een roze wolk welke grijs, grimmig en grauw en daarna zwart werd. Letterlijk zwart, want mijn lampje ging uit. Ik moest volop op de noodrem, ofwel, even helemaal niets! De PND had mij in zijn greep, ik kon niet anders dan toegeven dat ik ziek was. Met hulp van de huisarts en een psychologe moest ik aan het werk en dat was vreselijk!
Het proces was echt vreselijk, de hulpverlening fantastisch! Waar ik best een gesloten boek ben, of althans, de slechte dingen zal je niet snel van me horen, moest ik wel gaan praten. Er waren niet veel mensen die me begrepen, mijn man wist soms niet wat hij met mij aan moest, maar stond altijd aan mijn zijde. Ook mijn moeder was er altijd, zonder hen weet ik oprecht niet wat er gebeurd was!
Mede door mijn geslotenheid is er pas heel laat een PND geconstateerd. Als ik mijn gevoelens al deelde met iemand, hoorde ik altijd dat ik gewoon door moest gaan. Buitenshuis zette ik mijn masker op, maar eenmaal thuis stortte ik in. Een huilbaby en een PND zijn nu eenmaal geen fijne combi.
Licht aan het einde van de tunnel
De eerste stap was gezet, ik was gaan praten. Er was vastgesteld dat ik ziek was, want een PND is nu eenmaal een ziekte die iedereen kan overkomen. Mijn lampje was uit en we moesten op zoek naar het licht aan het einde van de tunnel. Met horten en stoten ging ik kleine stapjes vooruit. Ik wilde genieten en er voor mijn kind zijn, ik wilde die moeder zijn die ik voor ogen had en daar ging het alweer mis. Door mijn verwachtingen, eisen aan mezelf en perfectionosme viel ik steeds weer stapjes terug. Ik moest het loslaten, ik ben niet perfect, ik mag aangeven dat het niet lukt, gewoon goed is ook goed genoeg!
Door te beseffen dat goed in plaats van perfect ook goed genoeg is, had ik een grote stap voorwaarts gemaakt. Ik stelde mijn eisen en verwachtingen bij en richtte me alleen op het moment zelf. De zorg voor ons kindje kon ik steeds beter alleen dragen als er niemand bij me was.
Vechten
Mentaal was het een gevecht… Op dat moment zag ik het niet, maar ik besef me de laatste tijd vaak dat ik op een randje heb gebalanceerd. Veel vertelde ik niet aan mijn man en ouders, ik wilde ze niet ongerust maken. Dat zouden ze zeker worden als ze wisten wat er door mijn hoofd spookte. Al hadden ze natuurlijk wel hun vermoedens, ze zijn ook niet gek. Nog steeds vind ik het moeilijk om toe te geven, maar ik was het niet die dat dacht, dat was de PND. Ontelbare keren was ik klaar met het leven en wilde ik dood, ik en mijn kindje, klaar, geen gedoe meer, niet meer vechten. Hoe ik dat moest doen, geen idee, gelukkig maar! Het was echt balanceren op een randje…
Ik vind het trouwens best moeilijk om dit op te schrijven, maar het is iets dat vaak voorkomt bij een postnatale depressie. Juist door dit wel te delen hoop ik mensen te laten inzien dat het de PND is en niet jijzelf! Dat er hulp voor je is en dat je niet de enige bent en je je zeker niet hoeft te schamen!
De weg omhoog…
Ik zat een diep dal en moest een mega grote berg omhoog klimmen. Tijdens mijn tocht stuitte ik op veel onbegrip, onwetendheid van mensen denk ik. Als je het niet zelf hebt meegemaakt, heb je geen idee hoe iemand zich voelt. Maar mag ik wat tips aan diegenen geven van wie een naaste een PND heeft?
- Luister zonder te oordelen. Hoor aan en geef elkaar een knuffel. Oordeel niet en geef geen adviezen, daar bereik je niets mee.
- Trek bij de hulpverlening aan de bel als de moeder het zelf niet doet, later zal ze je dankbaar zijn. (Ja, eigen ervaring, ook ik werd min of meer gedwongen de huisarts te bellen, bedankt daarvoor!)
- Vraag niet hoe je kunt helpen, kijk zelf goed en doe het gewoon. Om hulp vragen of accepteren voelt vaak als falen, terwijl als iemand het gewoon even doet, er niets aan de hand is.
- Dwing iemand nooit iets leuks te doen. Afspraken maken is nu eenmaal lastig, want je weet nooit hoe iemand zich voelt. Samen een kopje koffie of thee drinken kan ook gewoon goed zijn.
Ik moest vechten en heb dat gedaan! Het heeft lang geduurd, door vele diepe dalen, maar ik heb het gehaald en ben nu op de top! Dat het zo lang duurde, komt doordat ik lang doorgelopen heb zonder hulp te vragen, maar dat kan het erger maken! Als ik het over mocht doen, zou ik veel eerder aan de bel trekken!
En nu…
En juist nu besef ik me hoe het de afgelopen jaren is geweest. Wat ik heb gevoeld en waar ik tegen heb moeten vechten. Door de aflevering van Louis Theroux raakte ik wat van slag. Zo erg als de moeders in de aflevering heb ik het godzijdank niet gehad, maar elke moeder met een PND moet vechten voor haarzelf en haar kindje (gezin). Ik heb veel geleerd, wijze lessen voor mezelf en lessen die ik anderen misschien kan leren! Mijn echte vrienden heb ik leren kennen en dat zijn er bar weinig. Gelukkig heb ik nu weer meer lieve mensen om mij heen, maar het is soms lastig om me open te stellen. Positieve dingen van de postnatale depressie neem ik met me mee, want ja die zijn er! Ik kan beter voor mezelf opkomen en mijn grenzen aangeven. Daar ga ik niet meer overheen, ook al vindt een ander dat niet leuk. Ik zet mezelf op รฉรฉn en niet meer iemand anders, ook al vindt niet iedereen dat altijd even leuk. Maar wat zou je zelf doen?
Luisteren!
Mijn eigenwijsheid en angst om te falen heeft me bijna genekt. Door de oplettendheid van naasten heb ik op tijd (gedwongen) aan de bel getrokken!
Lees je dit en worstel je met deze gevoelens? Je bent niet de enige, er is hulp, maar je moet zelf aan de bel trekken. Neem je naasten in vertrouwen en ga de strijd aan! Het is geen falen, het is een ziekte waar je wat aan kunt doen. Des te langer je wacht met hulp vragen, des te langer het herstel.
Lees je dit en worstelt iemand in je omgeving met een postnatale depressie? Denk dan aan de tips die ik eerder gaf, ze hebben voor mij enorm geholpen! Oordeel niet en overspoel iemand niet met goede raad, dat werkt averechts!
Ik wens elke mama die worstelt met een PND alle kracht van de wereld toe! Zoek je weg naar het licht, ook al is dat waarschijnlijk รฉรฉn met veel hobbels, overwin ze!
Volg jij Happinessfromme al op Facebook, Instagram, Bloglovin of Pinterest?
Bron uitgelichte afbeelding: Pexels